95-53-4 Pośrednia chemia organiczna Barwniki azowe 2-metyloanilina

Barwniki azowe Drobne półprodukty chemiczne o nazwie O-toluidyna

O-toluidyna jest stosowana jako półprodukt w syntezie wielkoobjętościowych metolachloru i acetochloru, herbicydów, do produkcji ponad 90 barwników i pigmentów (np. barwniki) oraz jako półprodukt do kauczuku syntetycznego i chemikaliów wulkanizujących kauczuk, farmaceutyków, pestycydów i innych chemikaliów.O-Toluidyna jest również stosowana w laboratorium klinicznym jako składnik odczynnika do analizy glukozy oraz do barwienia tkanek.

Ostra ekspozycja człowieka na o-toluidynę może powodować bolesny krwiomocz (obecność czerwonych krwinek w moczu) (Goldbarb i Finelli, 1974).Przewlekłą ekspozycję na o-toluidynę u ludzi obserwowano również w wielu retrospektywnych badaniach kohortowych w przemyśle barwników.Wyniki obejmują zwiększoną częstość zgonów i zwiększoną częstość występowania raka pęcherza moczowego.Jednak ostateczne powiązanie ich z o-toluidyną okazało się trudne ze względu na narażenie na inne spodziewane związki rakotwórcze w przemyśle barwników.W jednym badaniu oceniono zwiększoną częstość występowania śmiertelności i raka pęcherza u 906 pracodawców fabryki barwników w północnych Włoszech w średnim okresie utajonym wynoszącym 25 lat.Śmiertelność z powodu raka pęcherza moczowego była znacznie wyższa u pracodawców niż u osób narażonych tylko na określone chemikalia obecne w fabryce, w trakcie użytkowania lub w sporadycznym kontakcie.Stwierdzono, że o-toluidyna prawie na pewno może powodować raka pęcherza moczowego u mężczyzn.

Inny rejestrator badań spodziewał się i zaobserwował przypadki raka pęcherza moczowego w fabryce gumy w północnej części stanu Nowy Jork (Ward i in., 1991).W badaniu oceniono 1749 pracowników płci męskiej i żeńskiej w okresie 15 lat.Ekspozycja dotyczyła głównie o-toluidyny i aniliny i zaobserwowano znaczny wzrost częstości występowania raka pęcherza moczowego.Jednak rakotwórczości nie można było ostatecznie przypisać o-toluidynie.Inne badania obejmują Vigliani i Barsotti (1961), Chlebnikowa i in.(1970), Zavon i in.(1973), Conso i Pontal (1982) oraz Rubino i in.(1982).