95-53-4 O Toluidyna Węglowodory aromatyczne do barwników trifenylometanowych

Węglowodory aromatyczne O-toluidyna do barwników trifenylometanowych

Chociaż nie możemy całkowicie zrozumieć mechanizmów rakotwórczości o-toluidyny, dostępne dowody wskazują, że są one złożone i obejmują kilka kluczowych trybów działania, w tym aktywację metaboliczną, która powoduje wiązanie reaktywnych metabolitów z DNA i białkami, mutagenność, uszkodzenia, oksydacyjne uszkodzenia DNA i cytotoksyczność.

W Stanach Zjednoczonych o-toluidyna została po raz pierwszy wymieniona w trzecim rocznym raporcie na temat czynników rakotwórczych jako „racjonalnie przewidywana jako czynnik rakotwórczy dla ludzi” w 1983 r., co oparto na wystarczających dowodach z badań na zwierzętach doświadczalnych.Raport o czynnikach rakotwórczych (RoC) jest wydanym przez Kongres Stanów Zjednoczonych, opartym na nauce raporcie dotyczącym zdrowia publicznego, który identyfikuje czynniki, mieszaniny, substancje lub narażenia w środowisku, które stanowią zagrożenie dla mieszkańców Stanów Zjednoczonych. Od tego czasu inne związane z rakiem opublikowano badania, a wykaz o-toluidyny zmieniono na „znany jako czynnik rakotwórczy dla ludzi”.o-toluidyna była szczególnie przyczyną raka pęcherza moczowego.Po 31 latach, w trzynastym raporcie na temat czynników rakotwórczych (2014).Międzynarodowa Agencja Badań nad Rakiem (IARC) sklasyfikowała o-toluidynę jako „rakotwórczą dla ludzi (grupa 1).

Ostra ekspozycja człowieka na orto-toluidynę może powodować bolesny krwiomocz (obecność czerwonych krwinek w moczu) (Goldbarb i Finelli, 1974).Przewlekłą ekspozycję na orto-toluidynę u ludzi obserwowano również w wielu retrospektywnych badaniach kohortowych w przemyśle barwników.Wyniki obejmują zwiększoną częstość zgonów i zwiększoną częstość występowania raka pęcherza moczowego.Jednak ostateczne powiązanie ich z orto-toluidyną okazało się trudne ze względu na narażenie na inne spodziewane związki rakotwórcze w przemyśle barwników.W jednym badaniu oceniono zwiększoną częstość występowania śmiertelności i raka pęcherza u 906 pracodawców fabryki barwników w północnych Włoszech w średnim okresie utajonym wynoszącym 25 lat.Śmiertelność z powodu raka pęcherza moczowego była znacznie wyższa u pracodawców niż u osób narażonych tylko na określone chemikalia obecne w fabryce, w trakcie użytkowania lub w sporadycznym kontakcie.Stwierdzono, że orto-toluidyna prawie na pewno może powodować raka pęcherza moczowego u mężczyzn.

Inny rejestrator badań spodziewał się i zaobserwował przypadki raka pęcherza moczowego w fabryce gumy w północnej części stanu Nowy Jork (Ward i in., 1991).W badaniu oceniono 1749 pracowników płci męskiej i żeńskiej w okresie 15 lat.Ekspozycja dotyczyła głównie orto-toluidyny i aniliny i zaobserwowano znaczny wzrost częstości występowania raka pęcherza moczowego.Jednak rakotwórczości nie można ostatecznie przypisać orto-toluidynie.Inne badania obejmują Vigliani i Barsotti (1961), Chlebnikowa i in.(1970), Zavon i in.(1973), Conso i Pontal (1982) oraz Rubino i in.(1982).

Specyficzne mechanizmy rakotwórczości orto-toluidyny nie są do końca poznane, ale wiadomo, że są złożone i obejmują aktywację metaboliczną, w wyniku której powstają reaktywne metabolity.Wspomniany wcześniej o-nitrozotoluen, który powoduje raka u szczurów, jest przykładem tych reaktywnych metabolitów.Badania wykazały, że orto-toluidyna jest mutagenem i powoduje oksydacyjne uszkodzenia DNA oraz uszkodzenia chromosomów (Skipper et al. 2010).Liczne badania wykazały, że związek ten indukuje oksydacyjne uszkodzenia DNA i pęknięcia nici w hodowlach ludzkich komórek (Watanabe i in. 2010; Ohkuma i in. 1999, Watanabe i in. 2010).Uszkodzenia DNA obserwowano również u szczurów i myszy narażonych in vivo na orto-toluidynę (Robbiano i in. 2002, Sekihashi i in. 2002), a nawet uszkodzenia chromosomów na dużą skalę obserwowano w komórkach drożdży i ssaków narażonych na orto-toluidynę in vitro.Mówiąc bardziej ogólnie, wiadomo, że niestabilność chromosomalna jest indukowana przez aminy aromatyczne w komórkach pęcherza moczowego.Niestabilność chromosomów może prowadzić zarówno do aneuploidii (obecność nieprawidłowej liczby chromosomów w komórce), którą obserwuje się w komórkach nowotworowych, jak i do utraty heterozygotyczności (utrata całego genu i otaczającego go regionu chromosomalnego), co może skutkować brakiem genu supresorowego guza (Höglund i in. 2001, Sandberg 2002, Phillips i Richardson 2006).